اگر طرفدار ورزش های هیجانی هستید و می خواهید آدرنالین بدنتان را به راه بیاندازید این پست برای شما می تواند جالب باشد.
وینگسوت چه ورزشی است
وینگسوت (Wingsuit Flying) یکی از رشته های ورزشی و از انواع ورزش چتربازی است. در این ورزش، فرد با استفاده از لباس مخصوصی به نام wingsuit یا لباس بالدار در آسمان پرواز می کند. این لباس بالدار از دو بال بازو و یک بال تک پا تشکیل شده است که دارای سلول های نایلونی تحت فشار بادی می باشد.
لباس بالدار وینگسوت مدرن در دهه 1990 توسعه یافت. آنها گاهی اوقات به عنوان لباس مرد پرنده یا لباس سنجاب پرنده شناخته می شوند. در این ورزش، ورزشکار از بدن خود برای کنترل جهت و سرعت استفاده می کند. یک ورزشکار وینگسوت از هواپیما یا کوه میپرد و معمولاً در پایان وینگسوت از چتر نجات برای فرود ایمن استفاده می شود. چترباز از چتر نجاتی استفاده می کند که برای چتربازی یا بیس جامپینگ طراحی شده است.
سریع ترین رکورد پرواز وینگسوت
سریع ترین رکورد پرواز با لباس در اختیار خلبان شین ایتو با سرعت 363 کیلومتر بر ساعت بوده است. جاناتان فلورز، چترباز کلمبیایی، رکورد طولانی ترین و بالاترین زمان پوشیدن لباس بادی را به نام خود ثبت کرد. نه دقیقه و شش ثانیه طول کشید. و بالاترین ارتفاع که 11358 متر بود.
ورزش های مشابه وینگسوت
- ورزش چتر بازی
در این ورزش مشابه با وینگسوت، ورزشکار مشابه با وینگسوت از هوایپا می پرد با ای تفاوات که با چتر نجات است.
- بیس جامپینگ
پرش آزاد یا بیس جامپینگکی از ورزش های مدرن است که نیازمند ارتفاع می باشد که ورزشکار از کوه و پرتگاه می پرد.
- بانزای چتربازی
نوعی چتر بازی است که ورزشکار چتر خود را از هوایپیما بیرون می اندازد و منتظر می ماند و سپس به دنبال آن می پرد.
- گلایدینگ
ورزش هوایی است که در آن خلبانان از هوایمای بدون نیرو استفاده می کنند.
- Hang Gliding
نوعی ورزش هوایی است که در آن سوارکار با هواپیمای غیر موتوری به نام هنگ گلایدر پرواز می نماید.
- پاراگلایدر
سوارکارانی که از پاراگلایدر استفاده می کنند، مانورهای کراس کانتری یا آکروباتیک را انجام می دهند.
- Canopy Piloting
یک چترباز چترباز، شاهکارهای هوایی را بر فراز حجم کوچکی از آب انجام می دهد.
- پرواز بادی
یک ورزش آکروباتیک شامل چتربازی یا یک تونل عمودی برای انجام مانور در هوا.
ورزش وینگسوت چگونه انجام می شود
وینگ سوت ترکیبی از دو ورزش ماجراجویی چتربازی و هنگ گلایدینگ است. شخص در ارتفاع بالا از هواپیما می پرد و در هوا سر می خورد. لباس این ورزش که به لباس سنجاب پرنده معروف است طراحی آن به این وصرت که دارای سطوح بال های شبکه ای است که بین پا ها، بازوها و بدن برای افزایش سطح وجود دارد. این سطح نیروی لازم را به سمت بالا ایجاد می نماید تا از سقوط جلوگیری کند. با کمک این لباس ورزشکار می تواند سرعت افقی خود را افزایش دهد. لباس وینگسوت اساساً توسط هوایی که از طریق آن با کمک ورودی های کوچک در حال حرکت است باد می شود که به آن کمک می کند ساختار سفت و سختی را حفظ کند. بنابراین، غواصان می‌توانند به اندام خود استراحت دهند و لباس‌ها در طول غواصی همیشه دراز می‌مانند. wingsuits فعلی دارای چترهایی هستند که در پشت قرار دارند: چتر معمولی و چتر ذخیره. این ورزش همچنین به یک غواص نیاز دارد که چتر نجات خود را در ارتفاع مطلوب مستقر کند تا سالم فرود بیاید.
تفاوت وینگسوت و پاراگلایدر و چتربازی سقوط آزاد
- در ورزش وینگسوت سرعت خیلی زیاد است و می بایست از داخل هواپیما یا از روی صخره و پرتگاه مرتفع پرید. در وینگسوت سرعت حرکت به این طرف و آن طرف و جلو آنقدر زیاد است که نمی توان به راحتی و ایمن فرود آمد و حتما می بایست از چتر نجات برای فرود استفاده نمود.
- اما در پاراگلایدر و چتربازی سقوط آزد امکان کم کردن سرعت هست که همین فرود را آسان تر می کند.
- در وینگسوت ورزشکار یا اسکای درایور می تواند مانند یک پرنده پرواز کند و دست های خود را باز کند و تا زمانی که چتر خود را باز نکرده می تواند در آسمان بچرخد و حرکات نمایشی اجرا نماید.
چرخیدن در ورزش وینگسوت
حال، بیایید نگاه کنیم که چگونه یک بدن در هوا می چرخد. بچه که بودیم، وقتی دور زمین می دویدیم و وانمود می کردیم که پرواز می کنیم، هر بار که می چرخیدیم، این را با کج کردن بازوهایمان نشان می دادیم. البته ما سعی داشتیم حرکت پرندگان یا هواپیماها را کپی کنیم، اما چرا این کار را می کنیم؟ برای درک این موضوع، مثالی از یک پرنده را در نظر می گیریم.هنگامی که پرنده بال های خود را کج می کند، نیروی مرکزگرا، نیرویی که جسم را در مسیری دایره ای هل می دهد، ایجاد می شود. به دلیل تغییر موقعیت بال ها، نیروی بالابر تغییر جهت می دهد و در یک زاویه عمود بر بال های پرنده عمل می کند. نتیجه این جابجایی نیروها حرکت بدن به طرفین است.
به طور مشابه، یک ورزشکار وینگسوت با لباس خود می تواند با کج کردن بدن خود مانند بال پرنده، خود را در هوا هدایت کند. از آنجایی که نیروی بیشتری در قسمت پایینی روی سطح لباس وجود خواهد داشت، ورزشکار به سمت پهلو هل داده می شود و او را قادر می کند که بچرخد. سرعت حرکت فیزیکی بدن تعیین کننده سرعت حرکت بدن خواهد بود.
