سروتونین یک ماده شیمیایی است که به رفتار و حالات روحی و به اصطلاح مود مرتبط است. بعضی اوقات کمبود سروتونین ممکن است در اضطراب و افسردگی نقش داشته باشد. کمک به بدن به منظور تولید سطح سروتونین مناسب می تواند علائم افسردگی را کاهش دهد.
بسیاری از افراد برای تنظیم سطح سروتونین از دارو استفاده می کنند. اما با مصرف زیاد این داروها ممکن است سروتونین بدن شما بالا برود و مبتلا به سندروم سروتونین شود.
سندرم سروتونین چیست؟
سندرم سروتونین وقتی اتفاق می افتد که شخصی در سیستم عصبی خود مقدار زیادی سروتونین داشته باشد. علائم این سندروم به طور کلی در سه دسته قرار می گیرد:
- وضعیت روانی تغییر یافته (تحریک پذیری ، آشفتگی ، بی قراری و اضطراب)
- بیش فعالی عصبی عضلانی (لرزش ،لرزش عضلات و اسپاسم عضلات)
- بیش فعالی خودکار (ضربان قلب سریع ، فشار خون بالا ، تعریق و تب)
از آنجا که سروتونین در درجه اول در دستگاه گوارش تولید می شود ، مشکلات گوارشی مانند تهوع و اسهال شایع است. شخصی که دچار سندرم سروتونین است نیز ممکن است دچار دل آشوبی و سرگیجه شود. در موارد شدید ، فرد ممکن است دچار توهم و تشنج شود.
در صورت عدم درمان ، موارد جدی سندرم سروتونین ممکن است کشنده باشد. با این حال ، سندرم سروتونین معمولاً قابل درمان است. و ریکاوری معمولاً 24 ساعت پس از درخواست کمک پزشکی صورت می شود.
چه چیزهایی باعث سندرم سروتونین می شود؟
سندرم سروتونین یک واکنش بد به دارو است. این بیماری اغلب بعد از مصرف چندین دارو که باعث افزایش سروتونین می شود ، اتفاق می افتد. به عنوان مثال ، کسی که از داروهای ضد افسردگی استفاده می کند ممکن است از داروهای سرد استفاده کند. هر دو دارو می توانند سروتونین را افزایش کنند و سطح انتقال دهنده عصبی را بسیار بالاتر از آنچه داروها به تنهایی باعثشان می شوند،افزایش دهند.
سندرم سروتونین همچنین در صورت شروع داروی جدید یا افزایش دوز مصرفی آنها می تواند بروز کند. پیش بینی اینکه کدام داروها یا دوزها خطری را ایجاد می کنند ، سخت است. سطح مشخصی از سروتونین ممکن است برای یک فرد درمان کننده و برای فردی دیگری سمی باشد.
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و مهارکننده های منتخبی باز جذب نوراپی نفرین (SNRIs) شایع ترین داروهای مرتبط با این بیماری هستند. مواد دیگری که باعث افزایش سروتونین می شوند عبارتند از:
- سایر داروهای ضد افسردگی مانند MAOI
- داروهای میگرنی تریپتان
- داروهای سرد بدون نسخه که حاوی دکسترومتورفان هستند
- برخی مکمل های گیاهی (جینسنگ و سینت جان)
- برخی از داروهای تفریحی مانند کوکائین یا LSD
علائم سندرم سروتونین معمولاً در 24 ساعت اول شروع و با تنظیم رژیم دارویی فرد ظاهر می شود. در حال حاضر هیچ آزمایش پزشکی خاصی برای سندرم سروتونین وجود ندارد. پزشک احتمالاً تنها چند آزمایش خاص را برای ارزیابی عملکرد اندام ، بررسی عدم تعادل هورمونی و رد سایر شرایط احتمالی مانند مصرف بیش از حد دارو انجام می دهد.
سندرم سروتونین تا چه میزان رایج است؟
با توجه به این که حدود 13٪ آمریکایی ها داروی ضد افسردگی مصرف می کنند ، بسیاری از افراد در معرض ابتلا به سندرم سروتونین قرار هستند. با این حال ، بیشتر افرادی که داروهای ضد افسردگی مصرف می کنند ، این بیماری را ندارند.
از نظر تاریخی ، تعداد افرادی که سندرم سروتونین را تجربه می کنند بسیار کم یعنی فقط چند هزار نفر در سال است.در سال 2004 ، بیش از 8000 نفر به مسمومیت با سروتونین تشخیص داده شدند . محققان می گویند که این آمار کاملا صحیح نیست ، زیرا موارد خفیف این بیماری اغلب اوقات تشخیص داده نمی شود. با این حال ، افراد متوسطی که داروهای افسرگی را مصرف میکنند نیازی نیست نگران ابتلا به این سندروم شوند.
سندرم سروتونین یا سندرم بدخیم نورولپتیک؟
سندرم بدخیم نورولپتیک (NMS) شباهت های بسیاری با سندرم سروتونین دارد. هر دو بیماری واکنشهای منفی به داروهای روانی دارند و علائم آنها می تواند یکسان به نظر برسند.
در صورت بروز هرگونه عارضه جانبی درمورد مصرف هرگونه دارویی ، باید سریعاً با پزشک خود تماس بگیرید. هر چند ، تفاوت های مهمی بین این دو وجود دارد. دوره شروع و بازیابی سندروم نورولپتیک بسیار طولانی تر است. بعلاوه ، این سندروم را می توان با دارویی به نام دانترولین درمان کرد. قابل ذکر است که هیچ داروی معادلی برای سندرم سروتونین وجود ندارد. بنابراین ، می توان بین دو شرط تمایز قائل شد.
بر خلاف سندرم سروتونین ، سندروم نورولپتیک با داروهایی ارتباط دارد که بر میزان دوپامین تأثیر می گذارد. اگر تاریخچه مصرف دارو هنوز مشخص نیست، ممکن است پزشکان آزمایش های بالینی را انجام دهند. پزشکان می توانند با شمارش گلبولهای سفید ، سطح آهن و سایر نشانگرهای فیزیکی ، این سندروم را تشخیص دهند.
سندرم سروتونین چگونه درمان می شود؟
در بیشتر موارد ، سندرم سروتونین در 24 ساعت قابل درمان است. درمان می تواند از طریق متوقف کردن دارویی که باعث افزایش سروتونین شده باشد. از این طریق علائم خفیف می تواند خیلی سریع از بین برود.
اگر فردی علائم خفیفی داشته باشد اما به دارو احتیاج دارد (به عنوان مثال ، فرد مبتلا به افسردگی شدید که داروهای ضد افسردگی مصرف می کند) ، باید در مورد خطرات و مزایای آن با ارائه دهنده خدمات درمانی خود صحبت کند. غالباً با کاهش دوز دارو ، سازش با این مورد ایجاد می شود. اگر دوز فعلی لازم باشد ، پس از هرگونه وخیم تر شدن علائم ، پزشک باید از نزدیک بیمار را زیر نظر بگیرد.
علائم شدیدتر سندرم سروتونین ممکن است نیاز به بستری شدن داشته باشد. پزشکان روی ویتامین های شخص نظارت می کنند و مراقب هرگونه عوارض تركیبی هستند. در موارد شدید ، ممکن است فردی که مبتلا به سندرم سروتونین است ، به لوله تنفس ، لوله تغذیه یا آرام بخش نیاز داشته باشد. اگر فرد دچار اسپاسم عضلانی شود ، ممکن است پزشک از دارویی استفاده کند که به طور موقت از فلج شدن عضلات پیشگیری کند. این مسئله به حفاظت از بافت عضله و کلیه کمک می کند.
نحوه جلوگیری از سندرم سروتونین
در حالی که سندرم سروتونین همیشه قابل پیشگیری نیست ، می توانید با توجه کامل به هرگونه واکنش منفی به دارو ، ایمن بمانید. به تغییر در تجویز یا دوز مصرفی خود حتما، توجه کنید.
همیشه در مورد دارو ها و مکمل های مصرفی و همچنین هر نوع مصرف داروی تفریحی با پزشکان صحبت داشته باشید. در صورت بروز هرگونه عارضه جانبی در مورد مصرف هرگونه دارویی ، فوراً با پزشک تماس بگیرید. در صورت عدم درمان ، علائم ممكن است بدتر شوند .با این حال ، مداخله سریع می تواند به جلوگیری از هرگونه ناراحتی بیشتر کمک کند.
اگر سندرم سروتونین در رژیم درمانی شما دخالت کرده است ، ممکن است از طریق درمان تسکین پیدا کنید. پزشک مناسب می تواند مشکلات روان شما را بهبود بخشد و به کاهش نیاز شما به دارو کمک کند.
