داروهای ضد افسردگی موسوم به مهارکننده های انتخاب مجدد سروتونین (SSRI) به عنوان عامل اول در درمان اختلال ترس و سایر اختلالات اضطرابی در نظر گرفته می شوند. SSRI ها سطح سروتونین در مغز را افزایش می دهد و در نتیجه باعث کاهش اضطراب و مهار حملات اضطراب می شود. اما اگر سطح سروتونین خیلی زیاد شود ممکن است یک وضعیت پزشکی جدی به نام سندرم سروتونین ایجاد کند.
اعتقاد بر این است که مغز انسان از طریق انواع مختلفی از نورونها و انتقال دهنده های عصبی در یک محیط شیمیایی پیچیده فعالیت می کند. سلولهای عصبی سلولهای مغزی در میلیاردها عدد هستند و قادر به برقراری ارتباط فوری با یکدیگر از طریق پیام رسانهای شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی هستند. سروتونین یکی از این پیام رسانهای شیمیایی است. این در تعدیل اضطراب، خلق و خو، خواب، اشتها و تمایلات جنسی نقش دارد. سروتونین همچنین در دستگاه گوارش تولید می شود و در هضم و سایر فرآیندهای بدن نقش دارد.
مرور کلی
سندرم سروتونین یا سمیت سروتونین یک بیماری نادر و بالقوه تهدید کننده زندگی است که در اثر مقادیر زیاد سروتونین در مغز خطرناک است. این بیماری عموماً با مخلوط کردن دو یا چند داروی مؤثر بر میزان سروتونین در مغز ایجاد می شود. SSRI ، SNRI ها ، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ، MAOI ها و تریپتان ها همه دسته داروهایی هستند که در ایجاد سندرم سروتونین نقش دارند. این داروهای ضد افسردگی اغلب برای درمان افسردگی و اضطراب از جمله اختلال اضطراب تجویز می شوند.
علائم و نشانه های سندروم سروتونین
علائم و نشانه های سندرم سروتونین شامل موارد زیر است:
- گیجی
- از دست دادن هماهنگی
- سفتی عضلات
- بی قراری
- توهم
- تحریک شدید
- نوسانات فشار خون
- تپش قلب
- حالت تهوع ، استفراغ ، اسهال
- تب
- تشنج
- کما
درمان سندروم سروتونین
از آنجا که سندرم سروتونین به طور بالقوه می تواند تهدید کننده زندگی باشد، درمان اضطراری پزشکی لازم است. این امر با برداشت داروها باعث می شود که مقادیر خطرناک زیادی سروتونین ایجاد شود. اثرات مستقیم سندرم سروتونین در 24 تا 48 ساعت پس از قطع داروها کاهش می یابد. با این وجود برخی از عوارض مانند هذیان و بی ثباتی ضربان قلب، فشار خون، دما و سایر عملکردهای سیستم عصبی خودمختار ممکن است طولانی تر باقی بمانند. اقدامات حمایتی و مداخلات در یک محیط بیمارستانی ممکن است ضروری باشد و شامل موارد زیر است:
ضربان قلب و کنترل فشار خون : ممکن است داروهایی برای کاهش ضربان قلب و فشار خون (به عنوان مثال ، اسمولول یا نیتروپروساید) مورد نیاز باشد. اگر فشار خون خیلی کم باشد ممکن است داروها نیز مصرف شوند.
کنترل دما : ممکن است لازم باشد علائم تب را با پتوهای خنک کننده و کولر کنار تخت درمان کنید.
آرام بخش : داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین ها می توانند برای کنترل سفتی عضلات و تحریک شدید استفاده شوند.
هیدراتاسیون : مایعات داخل وریدی ممکن است برای رفع نیازهای آبرسانی ناشی از دمای بالای بدن و عرق کردن لازم باشد.
سیپروهپتادین : این آنتی هیستامین گاهی اوقات برای جلوگیری از تولید سروتونین در بدن استفاده می شود. نشان داده شده است که شدت علائم مرتبط با سندرم سروتونین را کاهش می دهد.
پیشگیری از سندروم سروتونین
درمورد تمام داروهای مصرفی به پزشک خود بگویید. این شامل داروهای با نسخه ، داروهای بدون نسخه و مکمل ها است.
اگر در حال مصرف دارویی هستید که بر میزان سروتونین تأثیر بگذارد ، در مورد خطرات ناشی از ابتلا به سندرم سروتونین با پزشک خود صحبت کنید.
اگر دارویی را تحت تأثیر قرار می دهد که بر میزان سروتونین تأثیر بگذارد ، مراقبت کنید و در صورت بروز هر یک از علائم سندرم سروتونین ، فوریت های پزشکی را دنبال کنید.
